بنام خدا
شهید حاج همّت، حالت روحی و معنوی خاصّی داشت که باعث می شد در دل بچّه‌ها جای بگیرد. بچّه‌ها او را دوست داشتند. وقتی که ایشان سخنرانی داشت، چند تا از بچّه‌های ستاد و واحدهای لشگر، دور او را می گرفتند و پس از سخنرانی، فراری‌اش می دادند! ایشان از پیش بچّه‌های گردانها فرار می کرد! می دانید چرا؟ نه این که نخواهد با بچّه‌ها دیده بوسی کند، نه این که نخواهد وقتش گرفته شود؛ این چیزها نبود. به قدری بین بچّه‌ها محبوبیت داشت که اگر می ایستاد، تمام بچّه‌های لشگر می آمدند و یکی‌یکی می خواستند با ایشان دیده‌بوسی کنند! و این قدر هجوم می آوردند که ایشان را فراری می دادند!
